Fakt, jestem nerwusem… Nie przyjęto mnie od razu do klasy sportowej, ale na rok, na próbę do klasy integracyjnej, bo podobno miały być ze mną „problemy wychowawcze”. Jak odchodziłam w gimnazjum do Łomianek, to Pani Dyrektor płakała za mną – „tym strasznym dzieckiem z którym miały być takie ogromne problemy”. W Łomiankach byłam pierwszą zawodniczką w historii szkoły, która dostała naganę. A potem pierwszą, która dostała dwie nagany. A potem pierwszą, która dostała trzy… Po osiemnastych urodzinach mi przeszło. Jako młody zawodnik miałam ogromny problem z mówieniem „przepraszam”, ale mówiłam bardzo dużo rzeczy, za które powinno się przeprosić.
Kategoria: UKS Huragan
Monika Radomska
– Zdarzało mi się rzucać osiem trójek w meczu, czasem wpadały dwie na dwanaście prób… Trener Dąbrowski zawsze mi mówił: „Masz pozycję? Rzucaj!”. Wiedziałam, że mogę próbować, że mam czas na poprawienie błędów, że nikt nie będzie miał pretensji, że mam mam przyzwolenie trenera i koleżanek. Pomogła też świadomość, że mam zmienniczki – mogę mieć gorszy dzień i ktoś weźmie na siebie ciężar gry. Z czasem nabrałam większego dystansu i spokoju, choć i tak z natury jestem chyba skryta, nie ujawniam emocji.
Klaudia Gołębiewska
Zawsze słyszałam, że w Wołominie jest dobra atmosfera, widziałam to już jako dzieciak grający w przeciwnej drużynie. Zawsze widziałam was jako klub… rodzinny? Widać, że się lubicie, że jest wsparcie rodziców, atmosferę robi też hala – ma swoje lata, może wydawać się ciasna, ale jest po prostu przytulna. Mamy kibiców na wyciągnięcie ręki, to niesamowite uczucie – zwłaszcza, że na trybunach są młodsze zawodniczki, ich rodzice, byłe zawodniczki… Pierwszy raz czegoś takiego doświadczam. Swoje robi też sentyment do trenera Ryszarda Zahna, którego poznałam na Kadrze Mazowsza, i z którym zawsze miałam bardzo serdeczne relacje i który zawsze zachęcał mnie do przyjścia do Wołomina.
Anna Pietkiewicz
Tu zawsze dostanę wsparcie kiedy mam gorszy dzień, zawsze czuję się częścią zespołu, częścią klubu. No i trybuny – nigdy nie grałam przy takiej publiczności, jak w tym sezonie! Efekt jest jeszcze większy, bo pandemia odzwyczaiła nas trochę od dopingu i teraz… mam ciarki na każdym meczu!
Aleksandra Szostakiewicz – powrót po latach
– Trzy lata temu wyprowadziliśmy się z rodziną do Warszawy, ale zawsze miałam plan, żeby wrócić. Jakoś nie sprecyzowałam sobie, w jakiej formie ten powrót miałby się odbyć: przeprowadzki, gry w Huraganie czy trenowania dzieci w Wołominie – bo przecież w tym kierunku się szkolę na AWF-ie. Na razie mam tylko uprawnienia instruktorskie, ale… to kwestia czasu. Jest plan, realizuję go systematycznie i mam nadzieję, że za jakiś czas zacznę pracę z dziećmi. Póki co – dołączyłam do zespołu seniorskiego.
Daria Zach – mózg zespołu
Nie wiadomo kiedy minęło 9 lat twojego biegania po wołomińskim parkiecie… – Zaczęłam w trzeciej klasie podstawówki od SKS-ów z trenerem Sławkiem Bujniakiem, który pod koniec roku szkolnego zaproponował nam przejście do klasy sportowej. PodłapałamContinue reading
Zuzanna Roszczyk – ostatnia nadzieja małych
Tuż przed pierwszym gwizdkiem pierwszego meczu seniorek większośc kibiców miała miny godne uwiecznienia, kiedy zobaczyli cię w składzie pierwszej piątki… Najśmieszniejsza była zmiana tych min po kilku akcjach! – Po cichutku liczyłam na 10-15 minutContinue reading
Natalia Panufnik – „cichy zabójca”
W poprzednim sezonie byłaś klubową nestorką – jak to wygląda teraz? – Wciąż jestem najstarsza. Przez chwilę wydawało mi się, że Zuzia Roszczyk jest w moim wieku, ale jest rok młodsza – ’97… Nie byłoContinue reading
Piotr Dąbrowski – 27 lat na trenerskiej ławce
Właściwie powinienem zatytułować ten wywiad „Moja pierwsza praca” 😉 Od jak dawna jesteś związany z wołomińskim basketem?? – 27 lat… Od września 1994 roku jestem w Wołominie. Pierwsza pensja – pięć milionów! Teraz to oczywiścieContinue reading